Hoe een hond mijn redding was voor burn-out

Het was 29 mei 2021 toen we Trippel eindelijk maar toch gingen ophalen. Midden in de corona tijd. Ik had me er zo op verheugd dat ik lichtelijk zenuwachtig was. Wekenlang had ik me verdiept in het opvoeden van een hond. De ‘juiste’ manieren gezocht om het zo goed mogelijk tot een succes te zijn.

En met mijn perfectionistische karakter viel dat behoorlijk tegen. Hierover kan ik echt een boek schrijven en ja, daar ben ik serieus al mee begonnen. Dus wie weet.. Mocht jij nu toevallig die kinderboeken uitgever zijn en op zoek zijn naar een leuk verhaal over een hond, let me know 🙂 Maar goed, we dwalen af, dat is niet mijn insteek met dit verhaal. Ik wil je heel graag vertellen hoe dat kleine pupje met zijn prachtig lieve bruine oogjes mijn redding was voor een opkomende burn-out..

Mijn droom leek een eindstation te krijgen.

In 2020 kwam, zoals ik het zelf noem, de pauzeknop (ofwel corona). De abrupte klap die heel de wereld moest zien te overwinnen. En voor mij viel deze periode vooral mentaal een stuk zwaarder dan ik had verwacht. Ik voelde me voor het eerst in mijn carrière van de dansschool echt alleen. Er was heel veel lieve steun, er kwamen lieve berichtjes, maar uiteindelijk was ik de persoon die creatief moest zijn om haar business staande te houden. Net zoals velen met mij. En ik zal eerlijk, ik deed ook maar wat. En zo stond ik al op dag 1 met een blij hoofd te springen voor de camera in een lege zaal. Maar van binnen speelden zich alle mogelijke doemscenario’s op en dat was het moment dat ik begon te twijfelen aan mezelf.

Voor het eerst in mijn leven twijfelde ik over mijn fantastische dansschool, die prachtige locatie waar zoveel mooie mensen wekelijks komen om te leren dansen. Om zichzelf te kunnen zijn en om een plek te hebben waar ze zich thuis voelen. In al die jaren had ik er zoveel liefde en passie ingestoken en hield niets me tegen om er zoveel mogelijk uren in door te brengen. Maar het vuurtje dat altijd in mij brandde begon te doven. En keer op keer vertelde ik mezelf het komt goed, het komt goed. Maar het kwam (nog niet) goed…

Niemand wist hoelang dit zou duren, niemand kon duidelijkheid geven en iedereen was bezig met zichzelf.

Geen voldoening

Het was al een goed jaar later toen Trippel bij ons kwam wonen en nog steeds kon ik mijn werk niet doen op de manier zoals het hoorde. De veranderingen bleven komen en mijn motivatie en wilskracht dreven langzaam weg. Ik was het kwijt, hoe hard ik ook zocht naar de vuurtje, de drive waar ik ooit mee begonnen was, was nergens te bekennen. Zelfs de dag dat ik eindelijk naar buiten mocht, iedereen weer mocht zien, zelfs toen gaf het me niet de voldoening die ik zocht.

En terwijl ik vol enthousiasme de meiden probeerde nieuwe energie te geven, was ik ondertussen druk bezig met mijn persoonlijke ontwikkeling. Volgde ik online cursussen, probeerde ik te mediteren, schreef ik alles uit mijn hoofd en maakte ik lijstjes voor helderheid. Soms kwam er een goed idee voorbij, maar uiteindelijk zat ik in een sneltrein waarbij ik totaal niet meer aan het genieten was van de views. Ik was bezig met overleven en te zorgen voor een ander.

Trippel de hond was mijn redding

En tijdens dit proces had ik natuurlijk ook de taak om voor Trippel te zorgen. Alles was nieuw, totaal geen ervaring en niets liep zoals ik dacht dat het hoorde bij het opvoeden van een hond. Geduld is al niet één van mijn beste eigenschappen, maar met een kleine pup in huis word je daar non-stop mee geconfronteerd. Maar ondanks dat, voelde het ook alsof hij mijn reddende engeltje was. Het moest zo zijn dat hij nu in mijn leven kwam, om me te vertellen “Fernanda, het komt goed.” “Ik ben er voor je en IK heb nu jouw aandacht nodig”. Ik ben jouw afleiding.

Hij heeft me zo vaak getroost tijdens mijn huilbuien. Een grote hondenlik die mijn tranen van mijn gezicht haalde. En of ik wilde of niet, er verscheen altijd weer een lach op mijn gezicht als hij op mijn schoot kwam zitten en me met zijn knappe koppie aankeek. Alsof hij kon voelen dat ik niet blij was, dat ik me zorgen maakte. Elke dag was hij degene die ervoor zorgde dat ik in beweging kwam. Ik moest wel naar buiten, want Trippel moest zijn plasjes doen. Ik moest wel in actie komen, want Trippel vroeg om zijn aandacht. Hij vroeg om liefde en structuur, precies hetgeen wat ik zelf op dat moment kwijt was.

Een hond oordeelt niet

Honden leven in het hier en nu, ze oordelen niet en nemen je zoals je bent. Zolang jij ze te eten geeft, structuur biedt en heel liefde zijn het hele lieve en tevreden dieren. Ze zeggen wel eens, een hond spiegelt zijn baasje, nou dat heb ik gemerkt. In de eerste fase was het vooral enthousiasme, goed je best willen doen om dat lieve hondje het zoveel mogelijk naar zijn zin te maken. Uitproberen en bijsturen waar nodig. Wat ik me nog goed kan herinneringen is die overweldigende aandacht die je ineens krijgt. Mensen die je normaal niet eens zien staan stonden vooraan. Want wat een schattig hondje.. Maar ik vond het irritant, het voelde als bemoeien. Laat mijn hond en mijzelf met rust..

De beste therapeut heeft 4 poten en een vacht

Zijn blik in zijn ogen was voor mij genoeg..

Trippel zorgde ervoor dat ik, ondanks mijn zoektocht naar innerlijke rust en oplossingen, structuur in mijn lieven hield. Hij heeft mij letterlijk geholpen om door die lastige periode genaamd ‘corona’, heen te komen. Want ik had er echt een behoorlijke klap van gehad, met name mentaal. Alle onzekerheden, alle twijfels en dan ‘moet’ je ook nog je laatste beetje energie geven aan je hond, waarvan je niet weet wat de juiste manier is. Maar ik deed het elke dag met heel veel liefde, ik vond het fijn om tegen ‘iemand’ te kunnen praten die geen oordeel over mij had. En ja ik weet, hij verstaat me niet. Maar zijn blik in zijn ogen waren voor mij genoeg. Het voelde alsof hij de enige was die mij op dat moment begreep.. Het zorgeloze wat hij uitstraalde en waar ik zo behoefte aan had. We waren op dat moment de perfecte match.

Twijfelen aan mezelf

Hij daagde me uit, ondeugendheid volop, hij frustreerde me en soms was ik het echt even kwijt. Hoe gaat dit ooit goed komen. Zelfs daarin begon ik te twijfelen. Niet aan hem, maar aan mezelf. “Zie je nu wel, ik kan dit gewoon niet!” Ik haalde mezelf in alles naar beneden, maar ik gaf nooit op! Ik hield en hou zoveel van hem, dat ik altijd heb doorgezet met als resultaat dat we nu een hele lieve hond hebben die (op sommige ondeugende buien na) heel goed luistert en een verrijking is in ons leven. Als ik mijn dag een keer niet heb, zorgt hij ervoor dat het leuk wordt. Kijk ik, terwijl we in het bos wandelen, naar zijn hertensprongetjes en betrap ik mezelf erop dat ik daar enorm van geniet!

Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel gewandeld als de afgelopen 2 jaar. Aan het begin met gedachten “Ik moet genieten, ik moet naar de vogeltjes luisteren, ik moet de stilte opzoeken, want daar zitten de antwoorden. Zoals iedereen me had verteld. Maar wie kan jou vertellen wat goed is voor jou. Wie zegt dat je dat allemaal moet doen. IK MOET HELEMAAL NIETS!

Ik legde mezelf zoveel verplichtingen op in de hoop dat het me zou helpen naar innerlijke rust, naar helderheid en naar dat fantastische idee wat me zou gaan helpen mijn energie weer terug te winnen. Nou, ik kan je vertellen, de ‘perfecte’ manier bestaat niet. Ik was aan het uitproberen, aan het onderzoeken, wat overigens heel goed is. Maar ik deed dat in combinatie met mezelf verplichtingen opleggen, omdat ik dacht dat anderen het zo bedoelden. Ik nam mijn leerlessen niet aan als advies, maar als gebiedende wijs enkelvoud. En zo ook met Trippel, ik doe het op deze manier, dus jij moet op deze manier naar mij luisteren. Gaat niet werken, ik straalde alles behalve de goede energie uit, want een hond juist zo nodig heeft.

Kies wat bij je past!

Het voelde als een plicht om voor Trippel te zorgen, om mezelf opzij te zetten voor hem. Want dat is de commitment die je maakt wanneer je besluit een hond in huis te nemen. En nu wil ik niet zeggen dat wanneer je in een burn-out zit of vermoeid bent gelijk een hond moet nemen. Zeker niet! Want het kost tijd, vergt energie en bij alles wat je doet moet je rekening houden. Maar zoals bij alles in het leven is er altijd een manier te vinden waardoor het werkt. Heb je de vrijheid en ruimte om het aan te passen op jouw manier. Zolang je maar iets kiest wat bij je past.

En inmiddels zitten we in 2023, de corona heeft zijn plek gevonden en de maatschappij draait weer zoals het ‘hoort’. Ik heb leren begrijpen dat ik de oplossing ben, dat ik zelf kan bijsturen waar nodig. En dat het heel belangrijk is dat ik luister naar mijn eigen behoeftes. Ik hou van advies, ben dol op samenwerken, maar wel als de persoon die ik zelf ben. Niet als iemand die je verwacht dat ik zal zijn. Net zoals honden zijn zoals ze zijn. Ze passen zich niet aan, maar ze volgende instructies op van hun baasje. En wanneer deze helder en duidelijk zijn weet een hond precies wat hij wel en niet mag doen. Maak je eigen keuzes in het leven en volg je eigen instructies, niet die van een ander.

De dansschool draait op volle toeren en Fernanda staat er weer vol energie en met een stralende lach. Ze geniet, ze gelooft en ze weet dat het goedkomt.

Met nog veel dromen en verlangens in het vooruitzicht weet ik mijn plek. Dance by Fernanda, een label waar plezier en energie voorop staat en waar zeker weten nog heel veel ‘by Fernanda’ uit gaat komen.

De beste therapeut heeft 4 poten en een vacht 🙂

Ga voor je dromen, volg je eigen pad, maar vergeet nooit jezelf. Want pas dan kun je echt genieten! En zoals je op de foto hieronder ziet, doe ik dat nu ook!